Moed, Susanne
De achtste maart, om twaalf uur 's nachts
Moest jij je land verlaten
Samen met je ouders
Het einde van een heksenjacht
Acht maanden in een kerker
Maar geen gebogen schouders
Eerst wilde je de wereld zien
Maar mocht het land niet uit
Toen deed je het op jouw manier
En werd je in jouw vlucht gestuit
Moed, Susanne, en als je hier bent, trek je eigen plan
Moed, Susanne, nu geen versperring, jou weerhouden kan
Geen gevangenis en geen gordijn
Geen geschiedenis, jouw eigen leven
Als kind was je nog enthousiast
Vervuld van idealen
Een perfekt socialisme
Maar jouw gedrag was ongepast
Te vrij en ongebonden
Niet geschikt voor het mechanisme
Vijftig meter voor de grens
Werd jouw leven tot een hel
Weken, maanden ondervraging
Brachten jou van cel tot cel
Jouw cel was vochtig, vuil en koud
Het eten niet te vreten
Je probeerde wat te praten
Een gummiknuppel, eeuwenoud
Heeft jou niet kunnen breken
Dus werd je vrijgelaten
Maar zeg me: wat is vrijheid
Moed, Susanne, en als je hier bent, trek je eigen plan
Moed, Susanne, nu geen versperring, jou weerhouden kan
Moed, Susanne, en maak er nu je eigen leven van
