'N Beetje Meer
Vriendin van mij, lieve vriendin.
Ze begrijpen me nooit als ik zo begin.
Vriendin, ik weet het ook niet goed
hoe je een vriend die 'n vrouw is nou noemen moet.
En niemand gelooft me en toch is het waar:
we hebben nog nooit iets gehad met elkaar.
Vriendin van mij, je bent altijd weer
alleen een vriendin en een beetje meer.
En een beetje meer vriendin vriendin,
en een beetje meer vriendin vriendin.
Ik was met een stel mensen in de stad.
Er was een dame bij waar ik wel trek in had.
We zaten met z'n allen op een terras.
Ik vertelde haar net hoe leuk ze was.
En toen sprong jij ineens op m'n schoot,
de tafel ging om, de verwarring was groot.
En jij begon me geweldig te zoenen,
het bier zat iedereen in haren en schoenen.
Vriendin van mij, daar was je weer,
m'n lieve vriendin en een beetje meer.
Ik zat onder jou en onder het bier.
Die lekkere dame had geen plezier.
(Ze riep:) hypocriet! Je had niks met haar.
Jullie zitten de hele tijd aan elkaar.
Vriendin van mij, je maakte het weer.
Je zei: ik ben net dat beetje meer.
En een beetje meer...
Maar jij was degene die wel iets deed,
toen de rest me mooi de straat op smeet,
Ik ging kapot, was zo ver heen,
ze dachten: die redt het wel alleen.
Natuurlijk, iemand met zo veel verdriet
dat is ook een leuk gezelschap niet.
En dan heb ik ook nog te horen gekregen:
stel je niet aan, je kan er best tegen.
Vriendin van mij, die ene keer
was je voor mij dat beetje meer.
Je raapte me op in het café
en zeulde me naar je kamer mee.
Je deed me in bad en je deed me in bed
en de ochtend daarna heb je koffie gezet.
Ik sliep in jouw armen die ene keer
en toen was je net dat beetje meer.
Wat jullie niet snappen is natuurlijk weer
dat we vriendjes zijn en een beetje meer.
Vriendjes en soms een beetje meer,
en soms een heel kleine beetje meer.
En een beetje meer...
