Weerzien
Gotterdoeme, 'k kan men oege ni geloeve,
wa doe de goa ier in die kroeg?
Da 's verdikke laank geleeí«,
kom, zet oe ier mor on den toeg.
'k Em oe dikkels stong verwense,
na 'k oe trugzieng zen ek bloa,
wa verboa is, is vergete,
kom, drinkt der ientje mie me moa.
g' Et nog alt' dezelfste oge,
g' et nog alt' dezelfsten blik.
Foatelek ze ge ni veraawerd,
goa toch zeker ni, mor ik...
En oe is 't me onze kloane?
Dien is vast een jaur oef droa.
Zo te zieng ier on dees foto,
trekt em toch ni voal oep moa.
'k Ad na a nog wel vrindinne,
mmor nooit langer daan een weik,
of ja, messchin, toch ien wa langer,
omda ze wad oep oa geleek.
Die knappe gast me zen moestachke,
da 's na zeiker oewe man.
't Is oagelek lulleg da 'k et vraug,
mor kan diejen iet da 'k ik ni kan?
Ge poast: "Na stot em wier te lulle,"
mor goa kent moa toch al lank.
'k E nog alt' ne franken teut,
en 'k zen nog altoad on den draank.
'k Vraug moa af zedde gelukkeg,
zo te nieng gaot 't toch ni slecht.
Veur de kloane was 't wel beter,
'k bracht der toch niks van terecht.
Seg, waur weund e tegewoordeg?
Edde nog alt' ons zelfse poes?
Aawe vent ziet in ons richting,
messchin is em al jaloes.
Wa godde tiegen em vertelle?
"Da"s de vauder van ons kind?"
Astemblief, zegt liever nikske,
zegt mor: "Et was nen aawe vriend."
