Alan Lomax
Alan Lomax andou por aquí. Era o ano 52. Foi á Gudiña e a Ribadavia, pero non coñeceu o amor. Con sandalias e calcetíns, preocupado pola tradición, foi ao Hío e a Soutoxuste, pero non coñeceu o amor. E todo é moi escuro desde hai algún tempo. Esas voces que din que non te quero. Está a alma en pena de Michael Jackson facendo cola para entrar no inferno. Ten moito ollo coas psicofonías que din o que non lle podes dicir a un estranxeiro. Alan Lomax andou por aquí e tratárono como a un señor: probou as luras e os berberechos, pero non coñeceu o amor. Con sandalias e calcetíns, premía o rec en bañador. Mil señoras con pandeiretas, pero non coñeceu o amor. No tocadiscos soa «Parole, parole, parole». Como sería un sábado antes de nacer nós? Os mozos falanxistas botaban carreiras de sacos. Cantos fantasmas viven nese magnetofón? E todo o mundo berra: «Que fale, que fale, que fale». Unha lágrima caeu na area da praia de Riazor. Son un xoguete roto, xa nunca me poñen na radio. Teño unha pena grande e vouna cantar para vós. Contan historias violentas e sórdidas. Avós, avoas, estades aí? Cos ollos baleiros de Amy Winehouse e os dentes de ouro de Willy Deville? Gansta rap, afrobeat. Como puidestes escapar sen min? Unha veciña dixo: «Milagre, milagre, milagre». Saían bolboretas do meu amplificador. Unha guitarra cutre debaixo da foto de Franco. Conxuro da queimada, sagrado corazón.
