Woorden
Het is even over vieren en de deur valt in het slot.
Ze probeerde al te slapen, maar de onweet hield haar op.
Ze hoort hem zachtjes vragen of ze wakker is, maar zij houdt wijs haar mond,
ze houdt haar vragen liever veilig binnen is,
bang dat het antwoord is dat hij een ander vond,
slikt zij haar woorden in.
Ze loopt de trap af naar beneden,
mijn god wat is ze mooi.
De koude oorlog die zij voelt is voor hem allang ontdooit.
Hij ziet dat zij haar haren heeft gefond en dat ze mooi is opgemaakt,
zoals ze dat ook voor hem ook deed in het begin,
hij wil vanalles zeggen maar het voelt te laat,
dus hij slikt zijn woorden in.
Ze ziet amper door de tranen in haar ogen als ze weer naar huis toe rijdt.
Ze weet dat hij heus wel kan raden waar zij is.
Wat even warmte leek slaat snel weer om in kilte en in spijt.
Het waren armen maar niet de armen die zij mist.
En hij kan zichzelf wel slaan voor alle keren dat hij haar heeft laten staan.
Dat hij haar liefde maar voor lief genomen heeft.
Dat hij zijn vrienden en zijn werk altijd maar voor heeft laten gaan.
Zij was toch wel daar en zij ging nergens heen.
Het is even over vieren en de deur valt in het slot.
Hij probeerde wel te slapen maar al snel gaf hij het op.
Hij voelt dat zij vanavond ergens anders niet echt bij vriendinnen was,
maar zeker wil hij het niet weten.
Hopend dat haar liefde ooit weer wordt zoals het was
slikt hij zijn woorden in.
