Din don
Din-don, din-don.
Agora son as once,
din-don, din-don,
axiña as doce.
Dun! Deu a unha,
din-don, as dúas,
Azpeitia non ten
un reloxo coma este.
O meu tío, procurador
o meu pai, alcalde
as miñas irmás, mestras
casa comigo.
Ai! Mírame, pobriña.
Contestádeme:
Como casades
con esa xente?
O meu avó, reloxeiro
a miña tía, costureira
o meu irmán, misioneiro
casa comigo.
Ai! Mírame pobriña,
e contestádeme:
Como casades
con esa xente?
No centro de Gipúzkoa,
baixo o Izarraitz,
ben entrado o val de Urola,
na aldea, pobriña,
e contestádeme:
Como casades
con esa xente?
Autor(es): Cruz Alberdi
