Del fandango extremeño


Imprimir canciónEnviar corrección de la canciónEnviar canción nuevafacebooktwitterwhatsapp

I

Contentete me puse
y alborotao
al sabé que mi suegra
l'había diñao;
pero mi mujé quiso
que yo sufriera,
y al parir a mi hija,
parió a mi suegra:
¡Qué mala pata
tienen algunos hombres
cuando se casan!

II

-Si al pasá po'l arroyo
se junde'l carro,
dale bien a las mulas
y suerta un ajo,
que si t'andas con mimos
y con pamplinas,
tienes atollaëro
pa toá tu vida.
Me dijo'l ama,
gorviendo de l'iglesia
l'otra mañana.

III

Yo no sé de lerturas
ni m'hace farta;
pa cudiar bien al amo
y a la senara.
Yo seré mu mendrugo,
mu calabazo,
y más listo qu'el cura
será mi amo;
¡pero es lo güeno,
que töitos los años
mus entendemos!

IV

Yo teng'un burro grande,
mu jaronazo,
y una burrina nana
qu'es com'un rayo.
Yo los miro y me igo
pa mis adrentos:
¡con lo güeno dambos,
qué güen jumento!

Mi compadre me ijo
que los casara,
que dambas cosas güenas
pué que cuajaran.
Y en dispués de casalos,
salió la cría
más nana y más jarona
que la familia.
Y a mi mujé le igo,
con desimulo:
a nusotros nos pasa
como a los burros.


Autor(es): Luis Chamizo, Pablo Guerrero