Blijf Je Bij Me
Ik werd vijfien jaar die zomer
dat mijn ouders gingen reizen.
Ik zou op het huis gaan passen,
natuurlijk moest ik me bewijzen.
En het was of het vanzelf ging
toen ik jou had meegenomen.
In het westen werd de hemel
violet boven de duinen.
En er viel een vreemde stilte
over dennenbos en tuinen.
En ik zag iets in je ogen
dat mij zo onzeker maakte.
En we keken naar beneden
en jouw hand lag in de mijne,
net als duizend jaar geleden.
En je vroeg:
blijf je bij mij,
wanneer het donker wordt?
Eerst was alles even prachtig,
maar daar leer je gauw aan wennen,
en jij bleef niet lang het meisje
dat ik graag had leren kennen.
Nu komt steeds meer koude argwaan
en meer afstand in je ogen.
Je gezicht verliest het zachte
en je mond de tere bogen.
En we hebben op een avond
voor het eerst gemeen geslagen
en daarna was er stilte,
vol onuitgesproken vragen.
Blijf je bij mij
wanneer het donker wordt?
Misschien komt er eens een zomer
dat we over alles heen zijn,
misschien voor ons beiden samen,
misschien zullen we alleen zijn.
Maar we zullen elkaar kennen
en ons weten aan te passen.
Ongelukkig of gelukkig,
hoe dan ook.
Als we weer onder de hemel staan,
dan is het bij ons afscheid
of we blijven samen doorgaan
en dan is het ook voor altijd.
Maar we weten wat we deden
en jouw hand ligt in de mijne,
net als duizend jaar geleden.
Blijf je bij mij
wanneer het donker wordt?
