De pest aan pesten
Ik heb een schuldgevoel,
waardoor ik heel vaak, heel lang wakker lig,
en ik durf er niet over te praten.
Het is mijn eigen schuld,
want ik doe dingen die ik niet wil doen,
maar ik vind het zo moeilijk om te laten.
Ik pest al tijden lang een meisje in de klas
omdat ik vreselijk jaloers ben,
en zou willen dat ik was,
zoals zij, want zij is meestal wel de besten,
in alle vakken daarom ben ik haar gaan pesten,
en al gauw deed ook een ander met me mee,
dat is gemakkelijker, treitren met z'n 2,
het is een kwestie van meedoen met de rest,
want anders wordt je zelf misschien gepest.
Natuurlijk zie ook wel haar verdriet.
Toch pest ik haar ook in de klas waarneer de meester het niet ziet,
en toen ze laatst gigantisch boos werd en ging slaan,
toen keek hij wel en moest zij snel de klas uitgaan,
en op de gang zag ik haar huilen,
en ik kreeg, toch best een rot gevoel van binnen maar ik zweeg,
omdat ik bang was voor straf en voor de rest
die mij daar vast en zeker mee hadden gepest
Ik heb een schuldgevoel,
waardoor ik heel vaak, heel lang wakker lig,
maar ik wil er nu met iemand over praten,
Ik wil geen schuldgevoel,
ik zeg haar straks dat het me spijt,
en dat ik best begrijp dat zij me wel zal haten.
En zonder schuldgevoel,
houd ik de pest aan anderen die pesten.
Zonder schuldgevoel,
de pest aan die pesters.
