Ondas do mar / Mia irmana fremosa


¡Ay, queda tanto por hacer! Aun no me he acostumbrado a mirar hacia atrás y esa es mi
locura, seguir navegando en una barca sin remos como cuando la tenía. Hijas mías, no
hagan las cosas solo por costumbre, sino haciendo actos heroicos porque el amor és mar
atribolada d’ones i de vents que no té port ni ribatge. Desapareix l’amic en la mar, i en els
seus perills desapareixen els seus turments i neixen les seves plenituds. (Teresa de Jesús,
s. XVI; Ramon Llull, s. XIII)

Ondas do mar de Vigo,
se vistes meu amigo?
E ai Deus!, se verrá cedo?

Se vistes meu amigo,
o por que eu sospiro?
E ai Deus!, se verrá cedo?

Mia irmana fremosa, treides comigo
a la igreja de Vigo u é o mar salido
e miraremos las ondas.

A la igreja de Vigo u é o mar levado
e verrá i, mia madre, o meu amado
e miraremos las ondas.

 


Autor(es): Martín Codax,