Afvalgedachte
Verse01(Kas):
ik voer gesprekken met me hersens,
maar denk sneller dan dat ik praten kan en elke vraag ik me af,
he helpt een man zich daar vanaf, een zware last
een kwelling is al dat malen man en t' knaagt allang
soms ben ik net als die gast aan dat kruis, maar dan vandaag de dag
luisterend naar wat naar me kwam, "weinig gaat langs me heen"
en geluiden van al dat nare dat pijnigt me dan meteen
als geesilingen, ik spreek me ding en zo, reinigd de Kas z'n geest
tegelijk ben ik dan de meest, dope rijmer en dat is zeker
en wat ik weet is oneindig, het fokt me leven op
of wordt wat ik straks te weten kom, dat wat het dan weer beter hoort te maken??
domme vraag maar, "hoe kan een gedachte even stoppen?
zodat ik rustig wachten kan op krachten om weer mee te knokken
geen gedonder in m'n eigen leven,
maar als bliksem flitsen mindere dingen door me kop, en sommige blijven steken
fijn om even dat van me af te schrijven, "wat was het eigenlijk??"
afvalgedachten van Kas en kan kan ze rijmen kijk maar..
Refrein:
Verse02(Thomster):
Ligt het aan mij.... shit
of zijn gedachtes in m'n brein slechts het begin van het einde
ik heb tijd nodig om wat shit te bereiken
is het maar tijdelijk of zal het blijven??
ik twijfel nog, want antwoorden vind ik niet, ik zoek ze, want ik wil ze graag weten
maar als ik erachter kom dan splitst het op in vraagtekens
en kon ik maar even niet nadenken, adem nemen, maar ik wind me op
gedachtes lichten op als aanstekers in een stille tocht en ik..
ik slaap beter, vroeger was het erger, toen was ik zoekend naar mezelf
nu kan ik shit een plaats geven, maar het herhaalt steeds en ik
val er weer in en alles spint door m'n hoofd
ik praat tegen mezelf, zo was het gisteren ook
en morgen waarschijnlijk weer hetzelfde
problemen van mensen trekken me aan en ik denk erover na, maar het wordt staads erger en
en zo vergeet ik de rest ik zit vast in mezelf,
steeds als ik denk dat ik er ben dan zit ik vast in mezelf
Refrein:
Verse03(Unorthadox):
Gevangen in me eigen vrijheid, verwikkkeld in ontwikkeling
me ingewikkelde ongebondenheid is mijn omcirceling
midden in m'n hart maak ik een punt en plaats ik me passer
360 gedachtes, die onendig vertakken
"blinde start" verplaats me punt en ga weer krassen,
te diep om te testen wat dacht je, zelf analytisch die kwesties zijn lastig
weerspiegel telkens voor de balans, het zijn contradicties
dus me brein heeft constante frictie, "ben ik ziek of prachtig?!"
in mijn complexiteit, echt on point of heb ik schijt,
ik schets de tijd waarin ik leef, "abstract", soms mezelf voorbij
denk ik vooruit? en is dat goed of ben ik nog duizelig op zoek
naar me doel als een puber moedig door vuur, ik voel me d'r puur door
me gespleten persoonlijkheid, verenigd zich in de pijn,
praat gewoon teveel met mezelf zoda'k niet alleen hoef te zijn
gevleugeld as een boeing met een nog zwaardere steen in z'n lijf
met een baan om de aard, weet niet eens waar ik bleef dus ik blijf... da's pas lastig