Alışamam
Alışamam sessizliğime
Barışamam
Kaybolamam alışamam
Küçük oyunlarına bütün kusurlarına
Alışamam
Benim sorunum değil almıyorsan ciddiye
Kalamam bu şehirde sekiz beş bir işe
Sürekli endişe değişmiyor hiç bir şey
Kovalamak dönüştü artık oldu klişe
Savaşmak eskisinden daha zor
Hesabımız yok duygularım karton
Yeminlerim hep bozuluyor sağ solum
Belli olmuyor sanki bana yer yok
İçim soğuyor bizi boğuyor daha da sert dalıyorum
Bulaştığım kalabalığa görünmez oluyorum
Zevkimin kölesiyim sor bir neden yaşıyorum
Çünkü hala sevdiklerimi sırtımda taşıyorum
Durmadan öfkesi var çatık kaşların gidesi var hainlerin hilesi var
İçimde kuşların ötesi var ama
yağmak gerek sağnaktan
sonsuzluk benle ve ağlak
pes etmek yoktu ve dağnık
ruhuma gel de anlat
onlar beni zannetti
kendinden asla ahmak
belki bigün düşücem ama zihnimi satmam
duvarların içinden gördüm gerçek yüzlerini
özgürlüğü tadanlar çıkarmaz önlüklerini
zor, alışmak hepsine, kır cetvellerini yık tepelerini
Autor(es): Ferhat Can Özkan