Tristura
Con tamaña carga
para dond'eu iba,
a virxe sabra'yo
que eu no-no sabia.
Mais seica fuxindo
de min mesma iña
por antr'os herbales
profunda e sombrisa.
Estaba tan soia,
nin bote nin lancha
nin velas nin remos
a vista alegraba.
E soia-las veigas
tamen se quedaran,
que bonitas eran
noutro tempo as rosas.
