Os raposos
Na cociña de ferro
morre a leña,
berra no lume.
Miña avoa dalle voltas
cun pau tamén de ferro,
encorvada.
Na parede hai unha foto de meu avó
ca vaca Marela
e unha vara
cando aínda se tiña de pé.
A cociña é o único lugar da casa
no que non fai frío.
Onte marchoume a auga quente
e á miña avoa a luz
sen metáforas de morte
e tivo que encender unha candea
para sacar a meu avó
e as súas rodas
do baño.
A auga fría entroume nos pés
e camiñaba pisando cemento
como se saltara entre as pozas.
Quentei unha pota
e tireime auga por riba
cun cazo
como cando era nena
na cociña
na pía de plástico
azul desgastado
cas galiñas cacarexando
tralo cristal sucio
antes de ir para o galiñeiro á noitiña.
A foto da Virxe rezando
nun calendario de fai cinco anos
non me mira.
Entroido cadrara no meu cumple
cando miña avoa non estaba encorvada
pero encorvábase
para facer filloas
nas pedras.
Ca escuridade os raposos baixan do monte.
Writer/s: Sofía Caamaño, Miquel Rossy
