Krakowski Spleen
Chmury wiszą nad miastem ciemno i wstać nie mogę
Naciągam głębiej kołdrę, znikam kulę się w sobie
Powietrze lepkie i gęste wilgoć osiada na twarzach
Ptak smętnie siedzi na drzewie leniwie pióra wygładza
Poranek przechodzi w południe bezwładnie mijają godziny
Czasem zabrzęczy mucha w sidłach pajęczyny
A słońce wysoko, wysoko świeci pilotom w oczy
Ogrzewa niestrudzenie zimne niebieskie przestrzenie
Czekam na wiatr co rozgoni
Ciemne skłębione zasłony
Stanę wtedy na „Raz"
Ze słońcem twarzą w twarz
Ulice mgłami spowite toną w ślepych kałużach
Przez okno patrzę znużona z tęsknotą myślę o burzy
A słońce wysoko, wysoko świeci pilotom w oczy
Ogrzewa niestrudzenie zimne niebieskie przestrzenie
Czekam na wiatr co rozgoni
Ciemne skłębione zasłony
Stanę wtedy na „Raz"
Ze słońcem twarzą w twarz
