Roza
Gül kokmuş sen, sade sen
Bir görsen, kentinden
Gitmek yok, korkma sen
Çekme of, derinden
Ölmek yok sana, sen
Gençsin çok, haybeden
Haydi koş öyle şen
Bir kez ol sevinen
Doğ, doğ, doğ, doğ
Yeniden
Maske, tam yüzünde
Gözlerinde kurumamış bir tutam
Yaş ve ellerinde
Hızlı titrek durulmamış bir maraz
Öyle, bir hayalle
Amma pek de inançsızca bir hava
İçinde, hiç mi gülmez
Kimseyle, yaslanır öbür yana
Görüyormuş, duyuyormuş
Söylenmese de seziyormuş
Şanssız kim, halsiz kim
Bu saatten sonra aciz kim
Soluyormuş ve soluyormuş
Zar zor nefes alıp veriyormuş
Kalbinde son bir atışla
Dünyasına, "Elveda" diyormuş
Gül kokmuş sen, sade sen
Bir görsen, kentinden
Gitmek yok, korkma sen
Çekme of, derinden
Ölmek yok sana, sen
Gençsin çok, haybeden
Haydi koş öyle şen
Bir kez ol sevinen
Doğ, doğ, doğ, doğ
Yeniden
Toprak tam üstünde
Pençesinde küçük bir avuç kaya
Korkak bedeniyle
Servetinde yüzer ve durur bayağı
Oysa kaderinde
Belki renge bürünememiş daha
Bol sayfa içinde
Düşmüş hapse, üşütmüş ürkünç ayaz
Geliyormuş, o geliyormuş
Israr edip de geri geliyormuş
Sahip çıktığı sarı çiçeğin
Sulanıp bakılmasını diliyormuş
Ekiyormuş, o ekiyormuş
Gelemeyince yenileri ekiyormuş
Ama varlığında, yokluğunda
Dışlanmasında acı seziyormuş
Doğ, Roza, duyuyorsan
Doğ, Roza, duyuyorsan
Doğ, Roza, duyuyorsan
Doğ, Roza, hadi doğ
Doğ, Roza, duyuyorsan
Doğ, Roza, duyuyorsan
Doğ, Roza, duyuyorsan
Doğ, Roza, hadi doğ
Gül kokmuş sen, sade sen
Bir görsen, kentinden
Gitmek yok, korkma sen
Çekme of, derinden
Ölmek yok sana, sen
Gençsin çok, haybeden
Haydi koş öyle şen
Bir kez ol sevinen
Doğ, doğ, doğ, doğ
Yeniden
Yeniden...
Yeniden...
Yeniden...
Yeniden...
Doğ, doğ, doğ, doğ
Yeniden
Writer/s: Uygar Okcu
