Woestijn
Ik liep door de woestijn helemaal alleen, ik liep maar en ik liep maar ik wist niet waarheen
De nachten stijf bevroren de dagen gloeiend heet. Dan had ik het weer koud, dan droop ik van het zweet.
ik liep totdat ik neerviel, bij het avondrood.
Maar dan moest ik weer opstaan, anders ging ik dood.
ik wist wel te leven, om niet dood te gaan, dit was gewoon mijn wereld, maar ik vond er niet veel aan.
Soms was ik de hitte en de kou zo moe,
dan wilde ik er weg, maar ik wist niet waarnaartoe.
Ergens in de verte dat had ik eens gehoord,
daar moest een oase zijn dat was een heel fijn oord
Waar eten was en drinken een bed een zacht matras, ergens in de verte, maar ik wist niet waar dat was.
Ik liep door de dag en ik liep door de nacht
t' was overal te hard, nergens was het zacht
Nergens was er water, nergens een bed
Laat staan dat er voor mij, een huis was neergezet
Ergens in de verte, dat was me eens verteld
daar moesten er huizen zijn en een korenbloemenveld
Met vlinders en met mensen buiten in de zon
Dansten op de klanken, van een accordeon
Na zoveel keren vallen, bij het avondrood,
zag ik het niet meer zitten, ik dacht ik ga maar dood
Toen kwam er een mevrouw aan, in een oude regenjas, nou zal je d'r hebben
Die zei het is vlakbij hier, loop maar achter mij aan, die wist wel waar het was
En met mijn laatste krachten, ik kon nauwelijks nog staan, ben ik die vrouw vertwijfeld achterna gegaan
En ja, daar waren vlinders en bloemen in het gras
Ach had ik maar geweten, veel eerder maar geweten, ach had ik maar begrepen, dat het zo eenvoudig was
