A Matanza Blues


Print songSend correction to the songSend new songfacebooktwitterwhatsapp

Teño pasao bon medo, hay años eso si,
con ua costumbre vella que había por aquí
condo vía el mal tempo alló por S. Andrés,
poñíanse todos to(l)los de a cabeza hasta os pes
cargaban contra os cochos era el tempo ideal
de chantaryes ne´l gorgoleiro aquella bestialidá
y berraban y berraban y berraban,
hasta nun poder más.
Todo empezaba uos cuantos días atrás,
afilando a ferramenta que nun fose fallar
el gancho pra sacayo tirando del cubil,
el chamberil ben limpio pra colgayo d´el
a tina pra a sangre que hay que fer buas morcillas
y cinco o seis vecios dispostos a agarrar.
y a berrar y a berrar y a berrar,
hasta nun poder más.
Eo era solo un neno y taba acojonao,
aquel mal momento téñolo grabao.
El agua ta fervendo, ta todo preparao
os vecíos y el viño tamén tan listos xa.
Daquén se armóu de gancho y a(l)ló se encaminóu
y d´ arrastro ven chantao por a mandíbula
y a berrar y a berrar y a berrar,
hasta nun poder más.
Eo debaxo d´ a cama, tapao hasta as oreyas,
el cocho xa deitao encima d´a bacita,
condo de repente empezan a berrar
todos os vecíos veña a xurar,
el cocho que se solta y empeza a patinar,
que se ergue de´l baño y vota a correr
y a berrar y a berrar y a berrar,
hasta nun poder más.
Nunca soupen mas nada d´ aquel cocho cruel,
que nos deixou a todos sin podeyo comer,
igual se casou con un hembra xabaril.
xa que bastaba veyo, era muy viril,
y desde aquel momento naide volveo matar
por medo al ridículo delante d´ a vecindá
y acabouse y acabouse y acabouse
y xa nun canto más.