Can Bedenden Çıkmayınca
Kara haber tez duyulur, unutsun beni demişsin
Bende kalan resimleri, mektupları istemişsin
Üzülme sevdiceğim, bir daha çıkmam karşına
Sana son kez yazıyorum, hatıralar yeter bana
Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı
Ben nasıl unuturum seni? can bedenden çıkmayınca
Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı
Ben nasıl unuturum seni? can bedenden çıkmayınca
Kurumuş bir çiçek buldum, mektupların arasında
Bir tek onu saklıyorum, onu da çok görme bana
Aşkların en güzelini, yaşamıştık yıllarca
Bütün hüzünlü şarkılar, hatırlatır seni bana
Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı
Ben nasıl unuturum seni? can bedenden çıkmayınca
Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı
Ben nasıl unuturum seni? can bedenden çıkmayınca
Kırıldı kanadım kolum. ne yerim var, ne yurdum
Gurbet ele düştü yolum, yuvasız kuşlar misali
Selvi boylum senin için, katlanırım bu yazgıya
Böyle yazmışsa yaradan, kara toprak yeter bana
Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı
Ben nasıl unuturum seni? can bedenden çıkmayınca
Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı
Ben nasıl unuturum seni? can bedenden çıkmayınca
Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı
Ben nasıl unuturum seni? can bedenden çıkmayınca
Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı
Ben nasıl unuturum seni? can bedenden çıkmayınca
Unutma ki
Writer/s: Osman Ismen, Baris Manco