De Koningen
Koningen leven
Alleen aan de top
Ze voelen zich eenzaam
Ze voelen zich rot
Ze weten niet eens wat beneden gebeurt
Ze vragen niet wat hun geweten verscheurd
Een wet voor het volk telt voor koningen niet
Voor hen is de macht maar ook beter verdriet
In een paleis is het akelig stil
Hier is het feest oh mensen wat een verschil
Hier wordt gevreeen en gefeest
Hier wordt gezopen als een beest
Hier wordt gefuifd, hier wordt gedanst
Hier krijgt de meligheid geen kans
De tijd die glijdt door onze hand
Als de korrels van het zand
Er staat hier een groot ideaal
Hoog staat de moraal
Koningen gaan nooit hun eigen weg
Ze voelen zich angstig om wat wordt gezegd
Hoog in hun torens van zuiver ivoor
Dringt enkel nog lucht, maar geen liefde meer door
Koningen vechten
Maar nooit zij aan zij
Ze houden te veel van alleenheerschappij
Maar wij hier beneden, het volk van de straat
Worden nooit goed begrepen
Onnodig gemaakt