Bujaj mnie, bujaj
Mój wujek przy pianinie siadł
I zagrał walca z dawnych lat,
Śpiewana była piosnka ta,
Gdy panna na huśtawkę szła,
A jeśli chłopiec przy niej był,
To ją kołysał z wszystkich sił,
Kołysząc szeptał: "kocham cię",
A panna na to, śmiejąc się
"Bujaj mnie, bujaj, kochanie,
Nęci mnie dziś zabawa ta!
Lubię to słodkie bujanie,
Bo to swój urok ma!
Bujaj mnie jeszcze przez chwilę,
Niech się kołyszę - tak
Jak na kwiateczku motylek,
Jak chmurka na wietrze lub ptak!"
A potem chłopiec brał z nią ślub,
Dwa lata leżał u jej stóp,
A w trzecim roku ona już
Łaknęła nadzwyczajnych burz
Gdy z domu wybierała się,
To ciotką zasłaniała się,
A on żoneczkę znając swą,
Zawsze z uśmiechem żegnał ją:
"Bujaj mnie, bujaj, stokrotko,
Ja przecież to już we krwi mam!
Lecz nie zasłaniaj się ciotką,
Bo ją z bilardu znam!
Mogę powiedzieć ci jeszcze,
Że ciocia wąsik ma,
Jest dżezbendzistą w orkiestrze
I u Bliklego dziś gra!"
Gdy punktualny był pan mąż,
O trzeciej z biura wracał wciąż,
A potem zaczął spóźniać się
To o godzinkę, to o dwie,
To w nosy posiedzenia miał,
To coś do załatwienia miał,
Że niby praca dzień po dniu,
A na to żonka rzekła mu:
"Bujaj mnie, bujaj, mój złoty,
Ja przecież doświadczenie mam!
Znam twe biurowe roboty,
A zwłaszcza jedną znam.
Ładną ma buzię i nogi,
I blond fryzurkę ma,
Więc mnie nie bujaj, mój drogi,
Bo tak nie potrafisz jak ja!"